هپاتیت E نوعی از انواع بیماری هپاتیت است که توسط عامل ویروسی منتقل می‌شود. این بیماری بیشتر در کشورهایی که دارای بهداشت ضعیف هستند، وجود دارد. طریقه انتقال بیماری از طریق خوردن آب و مواد غذایی آلوده است و در صورتی که آب آشامیدنی به مدفوع انسان آلوده باشد، به صورت همه گیر در‌می‌آید.
هپاتیت E به صورت بیماری حاد (با علائم خفیف) و کوتاه مدت بروز می‌کند. این بیماری در برخی موارد باعث ایجاد نارسایی کبد می‌شود. با آگاهی از علائم و نشانه‌های این بیماری، می‌توان برای درمان به موقع آن اقدام نمود.
برای هپاتیت E حداقل دو گونه ویروس هپاتیت E وجود دارد که یک گونه در آسیا یافت می‌شود. این ویروس علاوه بر آنکه در کبد رشد می‌کند، ممکن است در نواحی معده و روده نیز تکثیر یابد.
دوره نهفتگی ویروس هپاتیت E (مدت زمان بین آلودگی فردی تا هنگام بروز علائم اولیه) ۲ تا ۸ هفته است. بعد از این مدت، علائم بیماری شامل تب، احساس تهوع، کاهش اشتها ایجاد می‌ود.
هم‌چنین اغلب احساس درد واقعی و ناراحتی در بخش سمت راست فوقانی شکم (محل قرارگیری کبد) وجود دارد.
در برخی از بیماران یرقان نیز بروز خواهد کرد که موجب زرد شدن سفیدی چشم‌ها و پوست می‌گردد.
بیماری هپاتیت E عموما خفیف بوده و بعد از چند هفته بدون هیچ گونه عوارض دائمی از بین خواهد رفت. در کودکان زیر ۱۴ سال و اشخاص بالای ۵۰ سال علائم بالینی هپاتیت و یرقان به ندرت بروز کرده و نشان داده می‌شود.
هپاتیت E هیچ وقت به صورت بیماری مزمن یا طولانی مدت بروز نمی‌کند. اما در موارد نادر حاد این بیماری، بسیاری از سلول‌های کبد آسیب دیده و از بین می‌روند به صورتی که کبد دیگر نمی‌تواند عملگرد طبیعی خود را انجام دهد. به این حالت نارسایی زودرس کبد گفته می‌شود.
نارسایی زودرس کبد می‌تواند منجر به مرگ بیمار شود. زنان باردار بیشتر در معرض خطر نارسایی زودرس کبد هستند. در دیگر انواع هپاتیت ویروسی این افزایش میزان خطر مشاهده نمی‌شود.
اکثر بیمارانی که از عفونت حاد هپاتیت E بهبودی پیدا می‌کنند، دیگر حامل ویروس هپاتیت E نبوده و نمی‌توانند آن را به دیگران انتقال دهند.
این مقاله خوب بود؟ 
3 
2
