مراقبت از این بیماران مشکل است. خانواده و پرستاران مراقبت های جسمانی را بر عهده می گیرند اما بیماران باید یاد بگیرند با محدودیت های شناختی کنار بیایند و با وجود آن به زندگی ادامه دهند.
البته در مورد بیماری آلزایمر احتمالا در اواخر بیماری فرد کاملا وابسته می شود بنابراین باید بیمار و خانواده اش را با سیر بیماری و روند نزولی آن آشنا کرد.
فراموشی ناشی از بیماری مصرف قرص ها را برای این بیماران مشکل می کند. آموزش های رفتاری می تواند پرخاشگری و ناامیدی این بیماران که معمولا به دلیل ناامیدی و حس بد ناشی از آن ایجاد می شود را کاهش دهد.
بهتر است فعالیت های محیطی این افراد تا حد امکان کاهش پیدا کند تا گیجی و آشفتگی آن ها کم شود.
فعالیت های لذت بخش مانند بازی یا پرداختن به هنر و موسیقی می تواند به بهبود عملکرد این بیماران کمک زیادی کرده و درد بیماری را کم کند.
بهتر است برای امنیت بیشتر این بیماران، وسایل خطرناک مانند چاقو و قیچی را از دسترسشان دور کنید و درجه حرارت آب را نیز کاهش دهید تا آن ها خودشان را با آب داغ نسوزانند.
برای تخت ها و پله ها هم باید محافظ ها و نرده هایی درست شود تا خطر زمین خوردن این بیماران کم شود. وسایل آشنا و قدیمی نیز می تواند میزان آرامش افراد مبتلا به زوال عقل را زیاد کند و گیجی و پریشانی آن ها را کم کند.
برای مشاوره با متخصص به بخش ویزیت انلاین مراجعه نمایید
معمولا افراد مبتلا به زوال عقل بعد از تشخیص بیماریشان هشت سال زنده می مانند. دمانس عروقی نیز معمولا مداوم بدتر می شود و ممکن است باعث مرگ بیمار شود.
این مقاله خوب بود؟ 
2 
1
