درمان برونشیت حاد و برونشیت مزمن

درمان برونشیت برا اساس بیماری به دو نوع درمان برونشیت حاد  درمان برونشیت مزمن تقسیم میشود که در ادامه مقاله توضیح داده شده است. برونشیت در واقع التهاب نایژه ها که قسمتی از راه های هوایی هستند میباشد

درمان برونشیت حاد:

وقتی یک عفونت ساده باشد و باکتری وجود نداشته باشد، التهاب حاد نایژه هم به همان روش سرماخوردگی، درمان می‌شود.

مراقبت های خانگی برونشیت حاد عبارت اند از:
نوشیدن مقادیر فراوان مایعات،
استراحت،
نکشیدن سیگار،
افزایش رطوبت هوا با استفاده از مرطوب کننده های هوا (بخار)،
خوردن استامینوفن برای تب و درد. به علت ارتباط میان آسپرین و بیماری جدی نشانگان ری نباید به بچه ها آسپرین داد.

دارو های ضد سرفه در برونشیت حاد فقط وقتی استفاده می شوند که سرفه خشک و بدون خلط باشد.

اگر بیمار با سرفه خود خلط بیرون بیاورد، باید اجازه داد تا سرفه ادامه پیدا کند. هدف از سرفه، بیرون راندن خلط و ترشحات اضافه در ریه هاست. وقتی جلوی سرفه گرفته می شود، خلط در مجاری هوایی مسدود شده، روی هم انباشته می‌شود و می‌تواند تبدیل به محل تولید مثل باکتری های ذات‌الرّیه شود.

داروی اکسپکتورانت، برعکس داروهای ضد سرفه، جلوی سرفه را نمی گیرد و از آن برای رقیق کردن خلط موجود در ریه ها و آسان تر کردن خروج آن به بیرون استفاده می شود. این نوع داروی سرفه، برای افراد مبتلا به برونشیت مفید باشد.

در صورت وجود عفونت میکروبی برونشیت ، عفونت را با پادزی درمان می‌کنند. لازم است کل میزان پادزی تجویز شده مصرف شود. توقف در خوردن پادزی می ‌تواند به برگشت عفونت منجر شود.

برای درمان بزرگ سالان، اغلب از تتراسیکلین یا آمپی سیلین استفاده می شود. پادزی های دیگر عبارت اند از: داروی جدید شبیه اریترومایسین مثل آزیترومایسین و کلاریترومایسین.از مصرف هرگونه دارو بدون تجویز پزشک جدا خودداری نمایید

از آنجاکه تتراسیکلین رنگ دندان های دائمی را که هنوز در  نیامده اند تغییر می‌دهد، به کودکان زیر ۸ سال معمولاً آموکسی سیلین می دهند.

درمان برونشیت مزمن:

درمان برونشیت مزمن پیچیده است و به مرحله التهاب و این که آیا مشکلات سلامتی دیگری وجود دارند یا خیر بستگی دارد.

تغییر در شیوه زندگی از جمله ترک سیگار و پرهیز از استنشاق دود سیگار دیگران یا هوای آلوده، از اهمیت اولیه در  برونشیت مزمن برخوردارند. ورزش حساب شده که بصورت منظم انجام می شود نیز مهم است.

دارودرمانی  برونشیت مزمن با گشادکننده های نایژه ها آغاز می شود. این داروها عضلات لوله های تنفسی را متسع می‌کنند و افزایش جریان هوا را در آن ها ممکن می‌سازند. آن ها یا خوراکی هستند یا با استفاده از یک نبولایزر استنشاق می شوند.

نبولایزر وسیله ای است که جریان منظمی از دارو را به درون مجاری هوا می‌رساند. متسع کننده های رایج مجاری هوایی ریه عبارت اند از: آلبوترول و متاپروترنل و سالبوتامول.

داروهای ضد التهاب نیز برای کاهش تورم بافت های مجاری هوا در  برونشیت مزمن تجویز می شوند.

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون یا به صورت خوراکی یا به صورت نزریقی، به بیمار داده می‌شوند. استروئیدهای دیگر به شکل استنشاقی تجویز می شوند. استفاده طولانی مدت از استروئیدها می‌تواند عوارض جانبی جدی به دنبال داشته باشد.

همچنان که بیماری  برونشیت مزمن پیش می‌رود، بیمار ممکن است نیاز به اکسیژن مکمل داشته باشد. بیماری انسداد مزمن ریوی عوارض بسیاری دارد و در مراحل بعدی بیماری، اغلب نیاز به بستری شدن وجود دارد.

داروهای گیاهی همچون استنشاق اوکالیپتوس یا دیگر روغن های ضروری در بخور گرم نیز مفید هستند.

این مقاله خوب بود؟ 4 2