درمان رایج فرد الکلی این است که او را از بیماری خود و نیاز به پرهیز از الکل آگاه کنند، که این نیز اغلب موفقیت‌آمیز نیست و بسیاری از افراد، حتی پس از دوره‌ای خویشتن داری، دوباره به عادت می بارگی خود بازمی‌گردند. در نتیجه باید از روش های موثرتر استفاده نمود
برنامه های درمانی بلند مدت، حدوداً چهار هفته‌ای، برای کمک به زندگی بدون نوشیدن فرد الکلی ضروری است.
از داروهایی که برای بیماران می باره تجویز می‌شود دی سولفیرام است که به انزجار از الکل کمک می‌کند و در کنار آن تجویز نالترکسون نیز به بیمار در کاستن از وابستگی خود به الکل مؤثر است.
در ابتدا و در طی پس گیری اولیه و علائم درد آلود، از داروهای آرام بخش برای کاهش فشارهای روحی و تنظیم خواب فرد استفاده می‌شود.
شما می‌توانید سوالات خود را از بهترین پزشکان متخصص بپرسید
پس از آن، فرد تحت برنامه‌های آموزشی قرار می گیرد تا دلایل بیماری و عواقب مخرب اجتناب ناپذیر آن بر او آشکار شود. سپس به یک شبکه مددکاری معرفی می‌شود تا او را برای بقیه زندگی اش هدایت کنند.
در وضعیت مطلوب، اعضای خانواده فرد الکلی تا حدی در فرآیند درمان شرکت می کنند، زیرا آن ها نیز می توانند درکی جهت یافته از الکلیسم و از شبکه مددکاری داشته باشند. فرد الکلی در طول اقامت در سازمان مدد کاری، درمانی مقتضی برای صدمات وارده به اندام های خود و رژیمی متمرکز بر تغذیه دریافت می کند تا سوخت و ساز بدن را به جای وابستگی به الکل به حالت طبیعی برگرداند.
درمان فرد الکلی با بازگشت به میان مردم تکمیل می‌شود تا زندگی عادی خود را بدون نیاز فیزیولوژیکی به الکل از سر گیرد.
از نظر آماری بخت او برای ترک الکل موفقیت ۵۰ – ۵۰ است پس باید که بطور جدی و کامل روش های درمانی را پیش گرفت.
با آن که بسیاری از افراد الکلی در رویارویی با فشارهای روحی روزانه دوباره به مصرف الکل بازمی‌گردند، بسیاری دیگر بهبود یافته، غالباً آرامش ذهنی بیشتری حتی نسبت به دوران قبل از می بارگی افراطی شان پیدا می کنند.
این مقاله خوب بود؟ 
3 
2
