درمان و کنترل دیابت: از تغذیه تا دارو

هدف کلی درمان دیابت، حفظ سطح قند خون در محدوده طبیعی است. این درمان مجموعه ای از رژیم غذایی، ورزش و دارو درمانی را شامل می شود.

اغلب افرادی که دیابت دارند، عوارض درازمدت همچون بیماری‌های قلبی – عروقی، کوری (آسیب شبکیه)، نارسایی کلیه و آسیب عصبی (نوروپاتی) دارند. در حقیقت درمان در جهت جلوگیری یا کنترل این عوارض است؛

همچنین کنترل (مانیتور) فشار خون و کلسترول می‌تواند از بروز تعدادی از عوارض دیابت جلوگیری کند.

درمان دیابت با پایش قند خون در دوره زندگی، تجویز انسولین، خوردن غذاهای سالم و حفظ وزن ایده آل صورت می‌گیرد.

 رژیم غذایی برای کنترل دیابت:

علاوه بر درمان دارویی، تغذیه در کنترل دیابت نقش به سزایی ایفا می‌کند. خوردن وعده غذایی متعادل موجب می‌شود که سطح قندخون، تقریباً نزدیک به میزان طبیعی حفظ شود.

انجمن دیابت آمریکا به بیماران دیابتی توصیه می‌کند که انواع سبزی و میوه بخورند، و غذاهایی مانند لوبیای خشک، عدس و ماهی هم در وعده غذایشان وجود داشته باشند؛ همچنین آن ها باید گوشت بره، محصولات لبنی غیر چرب بخورند و آب و نوشیدنی‌های بدون قند را انتخاب کنند و از آب میوه، چای شیرین و نوشیدنی هایی که با شکر شیرین شده اند، اجتناب کنند.
برای مشاوره درمان به بخش ویزیت آنلاین مراجعه نمایید

دارو های دیابت :

دیابت نوع یک ممکن است با تجویز انسولین به مقدار زیاد، درمان و قند خون به سطح طبیعی نزدیک شود. این مستلزم آن است که به طور مکرر سطح قند خون پایش و به بیمار انسولین تجویز شود.

دیابت نوع دو می تواند به صورت داروی خوراکی یا تزریقی، “که معمولاً انسولین است”، درمان شود. از هر سه نفر بیمار دیابتی نوع دو، یک نفر به طور منظم از انسولین تزریقی استفاده می‌کند.

انواع انسولین موجود در بازار دارویی، بر اساس مدت زمان شروع اثر و مدت زمان ماندگاری در خون تفاوت دارند. بیماران دیابتی انواع مختلف انسولین را با میزان و ترکیب متفاوت، بر اساس ساعت روز و زمان وعده غذایی خود استفاده می کنند.

داروهایی که برای دیابت نوع دو تجویز  می شود ممکن است شامل:

• متفورمین، تولید قند در کبد را کاهش می دهد و از تولید قند می‌کاهد و نیز ورود قند به عضلات را تسهیل می‌کند.
• سولفونیل اوره ها، شامل گلیبرید (دیابتا، گلیناز، میکروناز)، گلیپیزید (گلوکوترول)، موجب افزایش تولید و رهایش انسولین از پانکراس می‌شوند.
• ریپاکلینید (پراندین) و نات گلینید (استارلیکس)، موجب افزایش شدید انسولین بعد از هر وعده غذایی می شود.
• آکاربوز (پریکوز) و میگلیتول (گلیست)، تأخیر در جذب قندها از روده را سبب می‌شود.
• اگزاناتید (باییتا) و پراملینتید (سیملین)، باعث کند کردن هضم غذا و تسهیل کنترل قند خون می‌شوند.

در دیابت نوع یک، نوعی که قند خون کنترل پذیر نیست یا واکنش‌های انسولینی مکرر اتفاق می افتد، پیوند پانکراس در بیماران با کلیه های سالم پیشنهاد می شود؛ همچنین پیوندهای  پانکراس – کلیه نیز انجام می شود. بیماران پیوندی باید داروهایی با عوارض جانبی وسیع، برای جلوگیری از پس زدن پیوند، استفاده کنند.

این مقاله خوب بود؟ 4 1