دارو های درمان پارکینسون راحت ترین راه های درمان!

درمان دارویی بیماری پارکینسون پیچیده است؛ در حالی که داروهای مؤثر زیادی برای درمان پارکینسون وجود دارد، تأثیر آن ها بسته به بیمار، پیشرفت بیماری و طول زمان استفاده از دارو متفاوت است.

عوارض جانبی مربوط به میزان دارو ممکن است مانع از استفاده از مؤثرترین میزان دارو شود یا نیاز باشد که داروی جدیدی برای خنثی کردن اثر داروهای متداول، معرفی شود.

پنج دسته دارویی وجود دارد که اخیراً برای درمان بیماری پارکینسون به کار می رود.

1- داروهای دوپامینی (دوپامینرژیک):

داروی که کمک به جایگزینی دوپامین می‌کند لوودوپا یا ال – دوپا است چه مؤثرترین درمان برای علائم پارکینسون است. ال – دوپا از مشتقات دوپامین است که مغز آن را به دوپامین تبدیل می‌کند.

مصرف این دارو با شروع علائم بیماری یا در زمان پیشرفت علائم، به حدّی که سبب مزاحمت در کار و زندگی روزمره شوند، شروع می شود.

عوارض داروی ال دوپا :

درمان با ال – دوپا برای ۵ سال یا بیشتر تأثیر دارد. به دنبال این، بیشتر بیماران، مشکلات حرکتی از جمله حرکات بد (دیسکنزی) ناشی از حداکثر دوز درمانی (حرکات غیر طبیعی نظیر تیک، چرخیدن یا بی قراری)، از دست دادن سریع پاسخ بعد از گرفتن دارو (پدیده روشن – خاموش) و پاسخ غیر قابل پیش‌بینی به دارو نشان می‌دهند.

مقادیر بالاتر معمولاً به کار می روند ولی ممکن است منجر به افزایش حرکات بد شکل شود؛ به علاوه، عوارض جانبی ال – دوپا عبارتند از: تهوع و استفراغ و افت فشار خون هنگام ایستادن (کاهش فشار خون ارتواستاتیک) که موجب سرگیجه می شود. این آثار معمولاً بعد از چند هفته درمان، کم می‌شوند.

2- مهارکننده‌های آنزیم:
مجموعه های متعدد آنزیمی در مغز و دیگر نقاط بدن دوپامین را تجزیه می کنند و مهار این آنزیم ها راه اساسی طولانی کردن تأثیر دوز دوپامین است.

دو شکل متداول ال – دوپا یا لوودوپا که تجویز می شود، حاوی داروی مهارکننده آمینو اسید دکربوکسیلاز است که یک نوع آنزیم تجزیه کننده ال – دوپاست. این داروهای ترکیبی، لوودوپا – بی (لوودوپا و بنسرازید) و لوودوپا – سی (لوودوپا و کاربی دوپا) هستند.

فرمول های دارویی با کنترل روی آزادسازی ماده مؤثر دارو نیز در طولانی کردن تأثیر فاصله یک میزان ال – دوپا مؤثر هستند.

داروی مهارکننده آنزیم مونوآمین اکسیداز بی به نام سلژیلین نیز ممکن است به صورت اضافه بر درمان ال – دوپا داده شود.

پژوهش ها نشان می‌دهند که سلژیلین ممکن است اثر محافظت‌کننده عصبی داشته باشد و مانع از صدمه دیدن یاخته های سیاه به وسیله رادیکال‌های آزاد شود. به همین علت و همچنین به سبب عارضه جانبی کم، قبل از شروع ال – دوپا به دفعات تجویز می شود.

انتاکاپن و تول کاپن دو مهار کننده دیگر آنزیمی با نام کاتکول – اُ – متیل ترانسفراز ممکن است به کار آیند. چون بررسی‌های اولیه نشان می‌دهد که این داروها، علائم بیماری پارکینسون را با نوسانات حرکتی کمتر، به صورت مؤثری درمان می‌کنند و نیاز روزانه ال – دوپا را کاهش می دهند.

3- تقلید کننده های عمل دوپامین:
دوپامین تحت تأثیر تحریک گیرنده‌های سطح یاخته های جسم مخطط کار می‌کند. داروهایی که این یاخته ها را نیز تحریک می‌کنند، تقلید کننده های عمل دوپامین نام دارند.

این داروها ممکن است قبل از درمان با ال – دوپا یا در آخر بیماری، برای اجتناب از نیاز به میزان بالاتر ال – دوپا، استفاده شوند. تقلید کننده های عمل دوپامین در آمریکا از اوایل ۱۹۹۸ میلادی موجود است و شامل بروموکریپتین، پرگولاید و پرامی پکسول است.

دیگر تقلید کننده های عمل دوپامین که در جاهای دیگر استفاده می شوند شامل لیزوراید و آپومورفین هستند. عوارض همه تقلید کننده های عمل دوپامین شبیه به عوارض دوپامین به اضافه سرگیجه و توهم در مقادیر بالاتر است.

4- داروهای آنتی کولینرژیک:
دوپامین و استیل کولین اثرات همدیگر را به طور طبیعی در مغز متعادل می کنند. هنگامی که میزان دوپامین کاهش می‌یابد، آنتی کولینرژیک ها این تعادل را حفظ می‌کنند.

آثار جانبی آنتی کولینرژیک ها (دهان خشک، یبوست، گیجی و تاری دید) معمولاً در بیماران مسن تر یا در بیماران مبتلا به زوال عقل، خیلی شدیدتر است؛ به علاوه، به ندرت آنتی کولینرژیک ها برای مدت طولانی تأثیر دارند و اغلب برای بیماران جوان تر که لرزش مشخص دارند، تجویز می شوند. تری هگزی فنیدیل داروی است که زیاد تجویز می شود.

5- داروهایی که سازوکار های دیگر دارند:
آمانتادین گاهی اوقات به منزله درمان اولیه قبل از تجویز ال – دوپا استفاده می شود و بعداً همراه ال – دوپا تجویز می شود. تأثیر ضد پارکینسون آن قوی نیست. کلوزاپین مؤثر است مخصوصاً علیه نشانه‌های روانی در اواخر بیماری پارکینسون که شامل روان پریشی و توهم می شود.

این مقاله خوب بود؟ 3 2