درمان:
ورزش، تغذیه و ورزش درمانی:
1- ورزش متوسط و منظم عملکرد حرکتی را بدون نیاز به افزایش دارو برای فرد مبتلا به پارکینسون، بهبود می بخشد. ورزش به حفظ دامنه حرکات در عضلات خشک، بهبود گردش خون و تحریک اشتها، کمک می‌کند.
برنامه‌های ورزشی که فیزیوتراپ طراحی می‌کند بهترین امکان برآورده شدن نیازهای اختصاصی بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون است. فیزیوتراپ ممکن است راه حل هایی برای جبران تعادل و شیوه هایی برای تحریک حرکات در زمان کاهش تدریجی یا خشکی حرکات بیمار، پیشنهاد دهد.
2- تغذیه خوب برای نگه داری سلامت عمومی عامل مهمی است.
بیماری مبتلا به پارکینسون، ممکن است علاقه خود را به غذا مخصوصاً هنگام بروز افسردگی از دست بدهد و ممکن است تهوع ناشی از بیماری یا دارو داشته باشد؛ به خصوص داروهایی که تقلید کننده عمل دوپامین نامیده می‌شوند.
حرکات آهسته به سرعت ممکن است موجب اشکال در غذا خوردن و به تأخیر انداختن تخلیه معده و در نتیجه، احساس سیری شود. افزایش الیاف (فیبر) در غذا موجب بهبود یبوست می شود. غذاهای نرم میزان نیاز به جویدن را کاهش و دارویی نظیر سیساپراید حرکت کردن غذا را در داخل دستگاه گوارش، افزایش می‌دهد.
بیماران مبتلا به پارکینسون، ممکن است نیاز به محدودیت مقدار پروتئین در رژیم غذایی خود داشته باشند. ال – دوپا داروی اصلی است که برای درمان بیماری پارکینسون به کار می رود، نوعی آمینو اسید است و در دستگاه گوارشی به وسیله همان ناقلینی جذب می شود که دیگر آمینو اسیدهای حاصل از تجزیه پروتئین ها را در رژیم غذایی، جذب می کنند. محدودیت پروتئین زیر نظر پزشک یا متخصص تغذیه، می‌تواند جذب ال – دوپا را بهبود بخشد.
3- تأثیر ویتامین ها یا مکمل های معدنی: این مکمل ها در بهبود سلامت عمومی مؤثرند. آنتی اکسیدان هایی که تاکنون استفاده شده، موجب درمان نمی‌شوند جز سلژیلین که نوعی مهارکننده مونوآمین اکسیداز نوع ب است که در قسمت داروها در مورد آن بحث شده است. مطالعه دقیق، وسیع و کنترل شده در مورد ویتامین ایی اثبات کرده است که ویتامین ایی نمی‌تواند وقفه ای در روند پیشرفت بیماری، ایجاد کند. و برای بیماری پارکینسون درمانی قطعی هنوز کشف نشده است.
برای مشاوره درمان به بخش ویزیت انلاین مراجعه نمایید
این مقاله خوب بود؟ 
2 
2
