ناهنجاری های خواب، حتی توجه پزشکی دوران قدیم را نیز به خود جلب کرده بود. پزشکان قدیم مشکلاتی را که مردم در خواب رفتن، بیدار ماندن، یا بیداری در طول روز داشته اند، به تفصیل بیان کرده اند.
در ۱۸۸۵ میلادی هنری لیمان، پروفسور عصب شناس در شیکاگو، بی خوابی را در دو گروه طبقه‌بندی کرد: مواردی که ناشی از عملکردهای غیر عادی عوامل داخلی یا فیزیکی هستند؛ یا بی خوابی هایی که ناشی از تأثیرات عوامل محیطی یا خارجی هستند.
در ۱۹۱۲ میلادی، سر جیمز سویر، علل فوق را تحت عناوین پزشکی، روانی، سنی و پیری طبقه‌بندی کرد. در ۱۹۲۷ میلادی بی‌خوابی ها به سه گروه تقسیم شدند: ناتوانی در به خواب رفتن، تعداد دفعات بیدار شدن و بیدار شدن از خواب در صبحگاهان زودتر از آن چه مناسب است.
در طبقه بندی دیگری نیز در سال ۱۹۳۰ میلادی بی خوابی در سه گروه گنجانده شد: بی خوابی/ زیاد خوابی، الگوهای خواب/ بیداری غیرعادی و پاراسومنیا (انقطاع خواب به علل فیزیکی غیر عادی).
در ۱۹۳۰ میلادی وقتی زیاد خوابی و بی خوابی در دو گروه جداگانه قرار گرفتند، تغییری در گروه بندی فوق صورت گرفت.
افزایش جدی مطالعه خواب در دهه ۱۹۷۰ میلادی باعث شد که مراکز پزشکی شروع به تأسیس درمانگاه های بیماری خواب کردند که در آن محققان به طور روزافزون پرده از نابهنجاری های وقایع و الگوهای خواب برداشتند. در این دهه بود که بیماریهای خواب حوزه مستقلی را در پژوهش‌های پزشکی تشکیل داد و تشخیص تعداد روزافزون بیماریهای خواب، طبقه بندی رسمی جدیدی را می‌طلبید.
امروزه اختلالات خواب در بر گیرنده هر دو طیف بی خوابی و زیاد خوابی هستند و به سه دسته طبقه بندی می‌شود: بیماری های خواب با منشأ درونی، بیماریهای خواب با منشأ برونی و اختلال‌های چرخه روزانه.
علت درونی بیماریهای خواب از داخل بدن منشأ می‌گیرد و شامل نارکولپسی، وقفه تنفس به هنگام خواب و حرکات متناوب اندام های بدن است.
در ادامه مقاله به انواع علت های ان و راه های درمان پرداخته ایم
این مقاله خوب بود؟ 
3 
1
