اغلب مشکلات بلع را می توان بر اساس تاریخچه بیمار و معاینات در مطب تشخیص داد. با این حال در برخی موارد، پزشک ممکن است آزمایش های خاصی را نیز تجویز کند.
• بررسی های آزمایشگاهی. آزمایش خون به منظور شناسایی سیفیلیس یا دیگر بیماری های عفونی و آزمایش عملکرد تیروئید برای غربالگری اختلال های تیروئید، استفاده می شود.
• بررسی عصب شناختی. مشاوره با عصب شناس برای بررسی عملکرد اعصاب جمجمه ای بیمار و دیگر بخش‌های مغز را که بر بلع تأثیرگذار هستند.
شما می‌توانید سوالات خود را از بهترین پزشکان متخصص بپرسید
• آندوسکوپی بخش فوقانی. در درون بینی، پزشک لوله ای را که درون بین نامیده می‌شود به داخل دهان، روی زبان و ته گلو فرو می‌برد. درون بین به پزشک این امکان را می‌دهد که تومور یا هر نوع اختلالی را که مانع بلع می‌شود، مشاهده کند؛ او همچنین می‌تواند با کمک درون بین بخشی از بافت را برای بافت برداری (بیوپسی) بردارد.
• خوردن باریم. از این آزمایش برای ارزیابی وجود ناهنجاری هایی همچون تومورها، بافت ها یا دیورتیکول زنکر استفاده می شود. بیمار محلولی از سولفات باریم می‌نوشد که داخل گلو و نای را می پوشاند. در حالی که بیمار در حال بلعیدن است پرتو شناس (رادیولوژیست) با فلوروسکوپ تصاویری را به میزان ۲ تا ۳ فریم در ثانیه، تصویربرداری می‌کند. در اغلب موارد، در حالی که بیمار باریم را می نوشد، تصاویر از داخل و همچنین جلو یا عقب، گرفته می شود.
• فشارسنجی. این آزمایش که ۴۵ دقیقه به طول می انجامد، به منظور ارزیابی فشار داخلی در نقاط گوناگون در سرتاسر طول مری انجام می شود. یک کاتتر حاوی میله فشار از طریق بینی به معده بیمار وارد و به آرامی، بیرون کشیده می‌شود. در نقاط گوناگون از بیمار خواسته می شود تا آب بخورد یا نفس عمیق بکشد و کاتتر تغییرات داخل مری را در طول این حرکات، ثبت می‌کند.
این مقاله خوب بود؟ 
3 
1
