اختلال انعقاد منتشر داخل عروقی یا DIC، که کوآگولوپاتی مصرفی نیز نامیده می شود،در واقع پیامد سایر بیماری‌ها مانند عفونت های وسیع است.
این بیماری تشکیل لخته های داخل عروقی را افزایش می دهد که در نهایت باعث مصرف بیش از حد فاکتور های انعقادی و کاهش آن ها در خون میشود، ور درنهایت این اتفاق سبب خون ریزی می شود.
تشخیص اختلال انعقاد منتشر داخل عروقی :
این اختلال از طریق انجام تعدادی از آزمایش ها قابل تشخیص است. این آزمایش ها غلظت پلاکت و فیبرینوژن را اندازه گیری می کند و همچنین در خون این بیماران تعداد پلاکت طبیعی و PT طولانی است.
دیگر اطلاعات کمک کننده، شامل کاهش میزان فاکتور ۵ و ۸ انعقادی و فیبرینوژن، کاهش هموگلوبین و غیره است.
به علت تشابه نتایج آزمایش‌ها با سایر اختلالات، پزشک مجبور است نتایج متعددی را برای رسیدن به تشخیص، کنار هم بگذارد. آزمایش های متوالی نیز ممکن است توصیه شود؛ زیرا یک نوبت آزمایش در یک مقطع زمانی ممکن است تمامی فرآیندی را که اتفاق می‌افتد آشکار نکند.
درمان اختلال انعقاد منتشر داخل عروقی :
درمان بیماران مبتلا به انعقاد منتشر داخل عروقی به علت تنوع علل زمینه ای، پیچیده است.
در صورت امکان، پزشک ابتدا بیماری زمینه‌ای که عامل اصلی میباشد را درمان می کند. اگر بیمار تا کنون خون ریزی نداشته است ممکن است همین درمان حمایتی، انعقاد منتشر داخل عروقی را از بین ببرد.
هر چند اگر خون ریزی اتفاق بیفتد، بیمار ممکن است به خون،پلاکت، پلاسمای منجمد تازه یا دیگر فرآورده‌های خونی نیاز پیدا کند.
درباره استفاده از هپارین در درمان این بیماری هنوز بحث هایی وجود دارد. هپارین در درمان بیماران مبتلا به انعقاد منتشر داخل عروقی ناشی از گرمازدگی، مارگزیدگی، ضربه، انتقال خون اشتباهی و مشکلات حاد ناشی از عوارض زایمان، کاربرد سودمند ندارد.
این مقاله خوب بود؟ 
4 
2
