آنفلوانزا انتشاری جهانی دارد، در همه کشورها دیده می شود و میلیون ها نفر را مبتلا میکند. حمله‌های آنفلوانزای آ کمابیش هر ساله ظاهر میشود.
همه گیری های بزرگ با فاصله ۲ تا ۳ سال و حالت جهان گیر با فاصله 10 تا 15 سال ظاهر میشود. ویروس‌های آنفلوانزای نوع آ وسیع ترین و شدیدترین همه گیری ها را ایجاد می کنند. این مسئله تا حدودی به این علت است که پادگن های نورآمینیداز و هماگلوتینین ویروس آنفلوانزای آ تمایل زیادی به تغییرات پادگنی دوره‌ای دارند.
حالت جهان گیر در سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۵۸ میلادی به واسطه آنفلوانزای آ (و H2N2) و ۱۹۶۸ میلادی به واسطه آنفلوانزای آ (H3N2) ظاهر شد. بیماری همه‌گیر منطقه‌ای، دوران کوتاه تری نسبت به بیماری های جهان گیر دارد، و فقط چند هفته به طول می انجامد.
در نهایت، در هر زمستان، شیوع های کوچک تری از بیماری که محدود به محل وقوع خود هستند نیز وجود دارند.
تقریبا ۲۵۰۰ سال پیش طبیب یونان باستان، بقراط، قدیمی‌ترین تشریح موجود در خصوص بیماری آنفلوانزا را به رشته تحریر درآورد.
از نظر تاریخی، آنفلوانزا را به عوامل گوناگونی نظیر «هوای بد» و چندین میکروب متفاوت، مربوط می دانستند و در ۱۹۳۳ میلادی، عامل بیماری را ویروس تشخیص دادند.
سه نوع ویروس آنفلوانزا وجود دارد، آ، بی، سی. آنفلوانزای نوع آ می تواند دامنه وسیعی از گونه ها، از جمله انسان ها، خوک ها، اسب ها، و پرندگان را مبتلا سازد، اما انواع بی و سی فقط انسان ها را مبتلا می‌کنند. آنفلوانزای نوع آ مسبب بیشتر موارد آنفلوانزا است، حال آن که ابتلا به انواع بی و سی غیرمتداول ترند و بیماری حاصل از آنها خفیف تر است.
آنفلوانزای بی هرساله با همه گیری هایی با فاصله زمانی ۴ تا ۷ سال شیوع پیدا میکند ولی نسبت به نوع آ شدت کمتری دارد و بیماری خفیف تری ایجاد میکند.
آنفلوانزای ناشی از ویروس نوع C به ندرت در انسان، مشاهده میشود. هنگامی که همه گیری اتفاق می افتد، تصویر بیماری، کاملاً قابل پیش بینی است. با بهبود مواردی از بیماری، به طور ناگهانی بیماری در افراد زیادی، ایجاد می شود.
این بروز ناگهانی، ممکن است به شکل افزایش موارد گزارش شده از بیماری تنفسی تب دار در کودکان و همچنین بزرگ سالان باشد. اتفاق آتی دیگر، افزایش موارد بستری و غیبت در مدارس و محل‌های کار است. همه گیری های آنفلوانزای آ به طور ناگهانی شروع می شود و در طی دو تا سه هفته به اوج می‌رسد و معمولاً بعد از ۲ تا ۳ هفته، خاتمه می‌یابد.
معمولاً در پایان هر همه‌گیری، افزایش موارد مرگ ناشی از ذات الریه و آنفلوانزا، گزارش میشود. هنگامی که ویروس آنفلوانزای جدیدی (از نظر پادگنی) در جامعه‌ای به وجود می آید و بدن افراد، علیه آن پادتن ندارند یا به میزان کمی دارد، همه گیری شدید به وقوع می پیوندد و هنگامی که در هیچ جای جهان، علیه آن پادتن وجود نداشته باشد، همه گیری در سطح جهان گسترش می‌یابد و به جهان گیر، تبدیل میشود.
مرگ و میر عوارض ناشی از همه گیری های آنفلوانزا چشمگیر است و در افرادی که بیماری زمینه ای دارند، بیشتر اتفاق می‌افتد.
ویروس آنفلوانزا متعلق به خانواده ارتومیکسوویریده است. اعضای خانواده ارتومیکسوویریده و پارامیکسوویریده به طور عمده عوامل بیماری زای دستگاه تنفسی هستند و نام آن ها از میل ترکیبی شان به موسین گرفته شده است (میکسو به یونانی = موسین)، ارتومیکسوویروس ها، چند شکلی هستند، ظاهر آنها کروی و به ندرت، رشته ای است.
انولوپ، نوکلئوکپسید کروی حاوی آر.ان.ای را احاطه کرده است. تقسیم بندی ویروس های آنفلوآنزا به آ، بی و سی بر اساس مشخصات پادگن پروتئین‌های نوکلئوپروتئین و ماتریکس، صورت می‌گیرد. این ویروس‌ها، مجدداً بر حسب پادگان های سطحی هماگلوتینین (H) و نورآمینیداز (N) تقسیم می شوند.
در ویروس آنفلوانزای آ، علاوه بر این تقسیم، تقسیمات فرعی نیز بر اساس منشأ و سایر خصوصیات، صورت می‌گیرد. از لحاظ شکل، ویروس های آنفلوانزای آ، بی و سی مشابه یکدیگرند و پوشش لیپیدی دارند که در سطح آن، گلیکوپروتئین های نورآمینیداز و هماگلوتینین، وجود دارد.
هماگلوتینین، محل اتصال ویروس به گیرنده‌های یاخته میزبان است ولی نورآمینیداز، باعث تخریب گیرنده‌های یاخته می شود و احتمالاً در رهایی ویروس از یاخته های عفونی بعد از انجام همانند سازی، نقش دارند. نورآمینیداز و هماگلوتینین به صورت دوره‌ای تغییر می کنند. در دوره های غیر منظمی از ۱۰ تا ۴۰ سال، ویروس دچار تفاوتهای فاحش ژنتیکی از زیرگونه های شایع (ویروس های شایع) میشود و از آنجا که جمعیت های انسانی، فاقد پادتن های محافظتی در برابر آن هستند، بیماری به صورت جهان گیر، در همه گروه های سنی ظهور می کند.
تغییرات پادگنی عمده در یک یا هر دو پادگن های سطحی (H یا N) در دوره های متفاوتی ظاهر میشود. این تغییرات که احتمالا به علت نو ترکیبی ژنتیکی (تبادل قسمتی از ژن) اتفاق می‌افتد بین ویروس های آنفلوانزای آ که معمولا انسان و پرندگان را مبتلا می‌کنند، به وقوع می‌پیوندد.
اگر ویروس به طور چشمگیری از فردی به فرد دیگر منتقل شود تغییرات ژنتیکی ممکن است باعث حالت جهان گیر شود.
تغییرات اندک پادگنی نیز در پادگن های سطحی ظاهر میشود که ناشی از جهش های نقطه ای در بخش ژنی است. همین تغییرات اندک باعث ایجاد همه گیری می شود؛ زیرا مقاومتی که در نتیجه مواجهه با ویروس های مشابه قبلی به وجود آمده بود، به طور کامل نمی تواند نقش محافظتی در برابر ویروس تغییر یافته جدید، ایجاد کند اما این وضعیت به صورت جهان گیر ظهور نمی‌کند.
ویلسون اسمیت، کریستوفر آندروز و پاتریک لِیدلو ویروس مولد آنفاوانزا را کشف کردند. اولین حالت همه‌گیر آنفلوانزا که به وضوح با توصیف آنفلوانزا، تناسب دارد در ۱۵۸۰ میلادی اتفاق افتاده است. توماس فرانسیس در سال ۱۹۳۷ میلادی اولین واکسن آنفلوانزا را از سوریه PR8 که در ۱۹۳۴ میلادی در پورتوریکو کشف شد، ساخت. تزریق زیر جلدی واکسن، باعث ایجاد پاک نمی شود. به هر حال، در آن زمان به واکسن های زنده توجه نمی کردند و به زودی واکسن‌های تهیه شده به روش شیمیایی جانشین آن شدند.
اسمیت، آندرزه استوارت، هاریس و لیدلو، اولین واکسن کشته شده در فرمالدئید را از ریه موش آلوده در زمره مخزن ویروس تهیه کردند. همه گیری آنفلوآنزا به علت ایجاد عوارض ریوی باعث امراض تشدید در جمعیت میشود و میزان مرگ و میر در بیماران ضعیف را افزایش می‌دهد.
این مقاله خوب بود؟ 
3 
2
