آنتی هیستامین ها گروهی از داروها هستند که علائم تب یونجه و سایر انواع آلرژی یا حساسیت را بهبود می بخشند یا جلوی ایجاد آن ها را می گیرند. قرص های آنتی هیستامین در واقع ضد ماده “هیستامین” در بدن هستند. دو گروه گیرنده هیستامینی با نام‌های H1 و H2 وجود دارد. دارو های آنتی هیستامین رایج، گیرنده‌های گروه نخست را مهار می‌کنند. آلرژی حالتی است که در آن، بدن فرد به طور غیر معمول نسبت به برخی مواد مانند
- گرده گیاهان
- هاگ قارچ
- ذرات گرد و غبار
- غذاهای مشخص یا داروها حساس می شود.
این مواد که آلرژن یا ماده حساسیت‌زا نامیده می‌شوند، در اکثر افراد هیچ واکنش غیر عادی ایجاد نمی کنند، اما در افراد حساس به آن ها، مواجهه با آلرژن ها، باعث فعالیت بیش از حد دستگاه ایمنی می‌شوند. واکنش اصلی، آزادسازی موادی شیمیایی به نام هیستامین از سلول های سیستم ایمنی در بافت های بدن است. هیستامین موجب بروز علائمی از حساسیت نظیر عطسه، خارش، آبریزش بینی و اشک ریزش می شود.
آنتی‌هیستامین‌ها همانطور که از نامشان بر می‌آید، با مهار و رفع آثار هیستامین، موجب کاهش شدت علائم آلرژی می‌شوند و برای دستیابی به حداکثر اثر، بهتر است قبل از شدت گرفتن علائم استفاده شوند. پمادها و کرم های آنتی هیستامینی، به صورت موضعی، در بهبود موقت خارش مفیدند. برخی آنتی هیستامین ها نیز برای
بیشتر بدانید:
درمان بیماری های ناشی از سفر مانند
- ماشین گرفتگی (بیماری حرکت)
- تهوع
- سر گیجه
- و استفراغ
به کار می روند و در نهایت به علت خاصیت ایجاد خواب آلودگی در بعضی از آن ها، ممکن است برای کمک به خواب نیز استفاده شوند.
برخی محصولات آنتی هیستامینی فقط با تجویز نسخه پزشک قابل دسترسی هستند و بقیه را می‌توان بدون نسخه خریداری کرد.
این داروها در اشکال متعددی شامل
- قرص
- کپسول
- شربت
- آمپول و شیاف ساخته می شوند.
استفاده طولانی مدت آنتی هیستامین ها در برخی افراد اثر آنها را کم می کند؛ در این حالت، تغییر آن به نوع دیگری از آنتی هیستامین ها، می تواند کمک کننده باشد. افراد مبتلا به آسم ، آمفیزم ، برونشیت مزمن یا سایر مشکلات تنفسی نباید از آنتی‌هیستامین استفاده کنند، مگر در صورت لزوم و با تجویز پزشک. برخی آنتی هیستامین ها باعث
- خواب آلودگی
- گیجی
- اختلال یا کاهش هوشیاری
افراد می‌شوند. به همین علت افرادی که از این داروها استفاده می‌کنند باید از انجام کارهایی که به هوشیاری کامل نیاز دارد، مانند رانندگی یا کار با ابزارهای مکانیکی خودداری کنند، مگر اینکه نحوه تأثیر دارو بر روی آن ها کاملاً شناخته شده باشد.
بیشتر بدانید:
از آنجا که کودکان اغلب نسبت به آنتی هیستامین‌ها حساس ترند، احتمال بیشتری دارد که عوارض جانبی در آن ها ایجاد شود و به مسمومیت اتفاقی نیز مبتلا شوند. قبل از دادن آنتی هیستامین به کودکان زیر ۱۲ سال، حتماً با پزشک مشورت کنید. افراد بزرگ تر نیز به احتمال بیشتری
در معرض عوارض جانبی نظیر
- عصبی بودن
- تحریک‌پذیری
- گیجی
- خواب آلودگی
- و فشار خون پایین
ناشی از آنتی هیستامین ها هستند. مردان مسن‌تر همچنین می‌توانند دچار مشکل در ادرار کردن شوند. اگر این مشکلات شدید باشند می توان معمولاً با کاهش میزان دارو یا تبدیل به نوع دیگری از آنتی هیستامین، آن ها را کنترل کرد. با وجود این، افراد بالای ۸۰ سال یا افراد مسنی که دچار مشکلات فیزیکی جدّی یا زوال عقل هستند ممکن است به دنبال خوردن حتی مقادیر کمی از دیفن هیدرامین، گیج و نا آگاه به زمان و مکان و گسیخته فکر شوند.
آنتی‌هیستامین‌ها می‌توانند با نتایج آزمایش های تشخیص پوستی و خونی تداخل پیدا کنند. پرومتازین می‌تواند با آزمون های حاملگی تداخل کند و قند خون را بالا ببرد. فردی که آنتی هیستامین مصرف می‌کند بایستی قبل از برنامه ریزی جهت آزمایش های تشخیص پزشکی، پزشک مسئول خود را مطلع سازد.
مبتلایان به فنیل کتونوری باید هشیار باشند که برخی از آنتی هیستامین ها محتوی آسپارتام (نوتراسویت) هستند که در بدن تبدیل به فنیل آلانین می شود. فردی که مبتلا به آپنه خواب (دوره هایی که تنفس در طول خواب متوقف می‌شود) است نباید پرومتازین استفاده کند؛ این دارو در بیماران دچار اختلالات تشنجی نیز موجب افزایش تواتر حملات تشنج می شود.
این مقاله خوب بود؟ 
22 
6
