علائم معمولاً دقایقی (یا در موارد نادر، هفته ها) بعد از ورود ماده بیگانه ظاهر می‌شود که شامل برافروختگی پوست، کهیر، خارش پوست سر و زبان ،عطسه، اختلالات تنفسی در اثر انقباض نایژه ها یا بافت های متورم، استفراغ، اسهال، اُفت ناگهانی فشار خون، شوک و عدم هوشیاری است.
در مواردی با شدت کمتر (که معمولاً در اثر ساز و کارهای غیر ایمنی زا ایجاد می شود) ممکن است کهیر گسترده یا سردرد شدید ایجاد شود. این موارد که شدت کمتری دارند، واکنش های آنافیلاکتوئید نامیده می‌شوند.
علی‌رغم وجود اطلاعات اندک درباره فرآیندهای دقیق زیستی، اعتقاد بر این است که واکنش ماده حساسیت‌زا با پادتن در سطح ماست سل ها (یاخته بافت همبند که محتوی تعدادی از مواد شیمیایی تنظیم کننده است) عامل ایجاد آنافیلاکسی است.
در سطح ماست سل ها پادتن هایی به نام ایمونوگلوبین ایی متصل می‌شوند. این نوع پادتن ها برای شناسایی مواد محیطی که دستگاه ایمنی بدن نسبت به آن ها حساس شده است به کار می روند.
ماده ای که اغلب مردم آن را تحمل می کنند ولی برخی نسبت به آن پاسخ حساسیتی می‌دهند ماده حساسیت‌زا نامیده می شود.
اتصال ایمونوگلوبین ایی به ماده حساسیت‌زا در سطح ماست سل واکنش ایجاد می‌کند، این واکنش به غشاهای یاخته ای آسیب می‌رساند و باعث آزادسازی ناگهانی مواد شیمیایی از قبیل هیستامین، هپارین، سروتونین، برادی کاینین و مواد میانجی گر دیگری می شود. هنگامی که این مواد میانجی گر آزاد شدند، واکنش های جسمانی ناشی از حساسیت ایجاد می کنند که مشخصه آنافیلاکسی است.
تشخیص آنافیلاکسی :بر اساس ظهور فوری نشانه ها در پاسخ به ماده حساسیت‌زا میسر می‌شود.
شناسایی ماده مشکوک حساسیت‌زا، از طریق آزمایش خون انجام می‌پذیرد که طی آزمون واکنش ایمونوگلوبولین ایی نسبت به ماده حساسیت‌زا ویژه مورد سنجش قرار می‌گیرد.
آزمون پوستی برای شناسایی عامل واکنش‌های آنافیلاکتیک با شدت کم قابل انجام است.
این مقاله خوب بود؟ 
2 
2
